Podróż Barcelona - kataloński cud Gaudiego

Kilka godzin snu i koło drugiej po południu wyruszamy spacerkiem na miasto. Według mapy do stacji metra mamy kilkaset kroków, ale okazuje się, że przy niej znajduje się jedno z architektonicznych arcydzieł Gaudiego, czyli budynek Casa Mila, zwana też La Pedrera (kamieniołom). Podziwiamy kamienicę z zewnątrz, bo czekanie w kilkuset osobowej kolejce, by dostać się do środka nie za bardzo nam się teraz uśmiecha. Zamiast tego wybieramy pobliską bagieterię. Głodni nie zwracamy uwagi na ceny jedzenia i piwa. Płacimy po 8,5 euro za każdą sztukę takiej sobie bagietki i 8 euro za kufel złotego trunku. Londyn i Oslo wydawały się nam bardzo drogie, ale to co wyrabiają tutaj z cenami to jak dla nas chyba jednak spora przesada.

Idziemy piechotą w kierunku słynnej Rambli, całkiem ładnym Pasażem de Gracia, przy którym znajduje się wiele XIX wiecznych kamienic, w tym także druga słynna, architektoniczna wizja Gaudiego czyli Casa Battlo, przepięknie prezentująca się zwłaszcza nocą. Tak doszliśmy do Placu de Catalunya, gdzie można ochłodzić się w kilku fontannach i nakarmić stadko gołębi.

Weszliśmy na słynny barceloński deptak, czyli La Ramblę. Od razu rzucają się w oczy wystający przy niej najróżniejsi przebierańcy czekający na datki za swoje wysiłki i robienie zdjęć. Są tutaj anioły i diabły, człowiek z głową na talerzu  człowiek z głową w dziecięcym wózeczku, postacie z filmów i całkiem wymyślone, jak człowiek kwiat czy pani owoc. Czego jak czego, ale fantazji trzeba im pozazdrościć.

Trudno nam się przebić przez tłum przechodniów, by spokojnie spacerować dalej. Co jakiś czas wokół akrobatów czy tancerzy, albo zwykłych żonglerów piłką zbiera się krąg ludzi, że po prostu nie da się przejść.

Odbijamy w bok do znanego targu spożywczego La Boqueria. Naprawdę warto tam zajrzeć nie tylko dla tych kolorowych widoków owocowych kompozycji, ale po to by skosztować smaku wyśmienitych brzoskwiń i winogron czy popić wspaniałych, świeżych soków. Tak smacznych, melonowych brzoskwiń jakie tam kupiłem, nie jadłem jak dotąd nigdzie na świecie.

Przebijamy się jakoś w kierunku gotyckiej katedry La Seu, przed którą gra bossanowy hiszpańskie trio, a na placu tańczą ludzie w parach. Fajna sprawa, balety przed kościołem. Wchodzimy za darmo do środka, gdzie można również bez problemu fotografować, co nie jest często spotykane w tego typu zabytkowych obiektach. W dzielnicy Bari Gotic przechadzamy się hiszpańskimi uliczkami oglądając jeszcze Ratusz, Palau Generalitat, muzeum Maresa i Palau Reial.

Zmierzamy do portu Vell, gdzie podziwiamy stojącą na trawie łódź podwodną „Ictineo II”, która jest repliką projektu z roku 1862 i przypomina nam okręt kapitana Nemo. Decydujemy się na odwiedzenie Akwarium, w którym największe wrażenie robi na nas szklany tunel z przepływającymi nad głowami rekinami, płaszczkami i murenami.

Potem przechodzimy obok znanego centrum handlowego Maremagnum, ale nie wchodzimy do środka. Kierujemy się nowym, zwodzonym mostem pod Kolumnę Kolumba, który wskazuje na morze. Wracamy na Ramblę, by odpocząć w jednej z tamtejszych knajpek, w której kosztujemy różnych potraw i zamawiamy też między innymi duży kufel sangrii z owocami. Popijając czerwony trunek przez długaśne słomki przekonujemy się, że ceny, mimo, że to Rambla nie są już tak szokujące jak w tej nieszczęsnej bagieterii koło Casa Mila. Kufel sangri kosztuje co prawda 15 euro, ale wieczorny klimat w przyjemnej kafejce na Rambli wart jest tej ceny. Było nie było to moje urodziny. Dzień zbliża się ku końcowi, a ja po raz kolejny cieszę się z tego jak przyjemnie przyszło mi świętować swoją „czterdziestkę”.

Kolejny dzień rozpoczęliśmy od przejazdu metrem do ikony Barcelony czyli świątyni Sagrada Familia. Warto kupić od razu 2-3 dniowy karnet na przejazdy wszystkimi środkami transportu publicznego, za jeden dzień wychodzi ok. 5 euro. Po wyjściu ze stacji metra ujrzeliśmy olbrzymią kolejkę, chyba z tysiąca osób, do wejścia, ale nam wystarczyło podziwianie sławnej bazyliki z zewnątrz. To szalone, nieukończone dzieło Gaudiego, któremu poświęcił długie lata swojego życia. Co ciekawe stracił on na tym swój cały majątek, bo koszty budowy przekroczyły możliwości miasta i sponsorów.

Genialny artysta zmarł nierozpoznany w szpitalu wskutek ran odniesionych po wpadnięciu pod omnibus. Przez ostatnie 15 lat swego życia zdążył ukończyć jedynie jedną z czterech fasad. Według jego założeń, całość ma stanowić jeden, skomplikowany organizm i ze względu na drobiazgową robotę przy każdej rzeźbie oraz masie detali, jej ukończenie planowane jest dopiero gdzieś przed rokiem 2030. Obecnie podziwianie bazyliki psują rusztowania i dźwigi oraz oczywiście tłumy kręcących się wokół turystów.

Nasz następny przystanek metra Vallcarca miał być przy Parku Guell, ale od stacji trzeba się trochę przespacerować w dół ulicy, a potem w lewo w kierunku ruchomych schodów na wzgórze, z którego rozpościerają się wspaniałe widoki na miasto. Doskonale widać stamtąd między innymi Torre Agbar czyli barcelońskie cygaro, bazylikę Sagrada Familia, katedrę La Seu, port Vell, dwie wieże w porcie Olimpic i wzgórze Tibidabo.

Spacerując alejkami przez park, zaprojektowany przez Gaudiego oczywiście, szukaliśmy słynnego jaszczura z mozaiki, który jest częstym motywem barcelońskich gadżetów spotykanych na każdym kroku. Dotarliśmy w końcu na plac, na którym trwała zabawa, pokazy flamenco, koncerty i popisy artystów sztuk wszelakich. Patrząc w dół z tarasu dostrzegliśmy tłum ludzi wokół poszukiwanej przez nas jaszczurzej rzeźby. Nawet nie było jak zrobić sobie standardowej fotki ze sławnym gadem, bo był oblegany przez zbitą masę turystów. Musieliśmy się stąd ewakuować, bo nie przepadamy za ściskiem, poszturchiwaniami i kręceniem się w kółko. Niestety do najbliższej stacji metra Lesseps było z 1,5 kilometra, co w 30 stopniowym upale nie jest zbyt przyjemną przechadzką.

Najwyższy czas poznać barcelońskie plaże, dlatego jechaliśmy do dzielnicy Barceloneta, gdzie można wypocząć nad morzem i zjeść wyszukany obiad z owoców morza w licznych, tamtejszych restauracyjkach. Plaża jest ładna i szeroka, piasek drobny, ale za to okropne kamenie już przy samym wejściu do morza. Przenieśliśmy się bardziej na lewo na widoczny cypel, na wprost którego w morzu były kamienne falochrony. Tu była mniejsza fala i piaszczyste dno, co pozwalało na spokojniejszą i bezpieczniejszą kąpiel.

Po plażowaniu wstąpiliśmy na obiad do jednej z restauracji oferujących danie dnia za 15 euro, co jest okazyjną ofertą, bo otrzymujemy za to dwa dania  z menu i dodatkowo do wyboru wino, piwo albo lody. My wzięliśmy między innymi Paella de marisco (owoce morza zapiekane z ryżem), spaghetti bolonese i białe wino. Niestety sangria była tylko za dodatkową opłatą, ale nie mogliśmy sobie jej odmówić. Jak się okazało na rachunku za mały kufel trzeba było zapłacić tam aż 16,5 euro. I tak to się wszystko wyrównuje.

Planowaliśmy jeszcze tego dnia wybrać się kolejką linową na wzgórze Mont Juic, ale odwołali kursy ze względu na silny wiatr. Zamiast tego pojechaliśmy na Plac Espanya na widowisko w stylu „światło i dźwięk” w wykonaniu Magicznej Fontanny przed pałacem, w którym mieści się Muzeum Współczesnej Sztuki Katalońskiej. Mimo tłumów ludzi show, które zaczyna się o 21.00 jest niesamowite i godne polecenia każdemu. Jak dla nas to numer 1 w Barcelonie. Tańcząca fontanna zanurzona w ferii barw przy dźwiękach odpowiednio dobranej muzyki to niezapomniane doznania. Nieziemskiego uroku temu miejscu dodają hiszpańskie schody do pałacu i znajdujące się przed nim liczne podświetlane kaskady.